Rozdział 7

Zauważyłam jak czarnowłosa dziewczyna ucieka. Zayn, który stał przede mną wyciągnął zza spodni swojego Colta i zaczął mierzyć w mężczyzn celujących w nas.

- Uciekaj na górę – krzyknął po czym widząc moje zdezorientowanie, dodał – No już!

Bez ociągania skierowałam się na górę i zamknęłam w ‘naszym’ pokoju, w którym zostało jeszcze kilka niespakowanych rzeczy. Schowałam się za łóżkiem i siedziałam na nim skulona, nasłuchując czegokolwiek dobrego poza świstem pocisków, hukiem trupów spadających na podłogę i trzaskiem rozwalanych rzeczy.

Trzęsłam się jak osika na wietrze i nie mogłam powstrzymać cichego szlochu. To co się działo tam na dole, zdecydowanie nie było na moje nerwy i przede wszystkim martwiłam się o jedynego człowieka, który tak na prawdę starał się mi pomóc.

Jego słowa, kiedy Carmen powiedziała, żeby zrezygnował, zabił mnie, lub oddał im,  zdecydowanie podniosły mnie na duchu. Miałam pewność, że Zayn dołoży wszelkich starań, żeby nie stała mi się żadna krzywda.

Bałam się o niego.

To było na prawdę dziwne... na co dzień się nienawidzimy, a w obliczu śmierci jesteśmy w stanie zrobić wszystko i się o siebie boimy. Proszę, jak taka sytuacja potrafi diametralnie zmienić człowieka...

To, jak bałam się w tym momencie, przezwyciężało chyba na prawdę wszystko. I po raz pierwszy w życiu, nie bałam się tylko i wyłącznie o siebie, ale o drugą osobę.

Nasłuchiwałam odgłosów. Strzał. Rozbite szkło. Przewrócony stolik. Strzał. Huk, spowodowany spadającym na ziemie ciałem. Kolejne rozbite szkło. Chwila ciszy.... była ona zdecydowanie niepokojąca. kolejny huk, spadającego przedmiotu na ziemię. Strzał. Jęk Zayna.

O Boże...

Serce zamarło mi w klatce piersiowej. Byłam tak wystraszona, że w ogóle przestałam oddychać. Dookoła była jedynie przerażająca cisza, pomijając ciche wchodzenie po schodach. Te prawie niesłyszalne zgrzyty desek, pozwalały mi zorientować się, co się dzieje.

Podniosłam się i zaczęłam w panice poszukiwać czegokolwiek, co mogłoby mi się przydać. Cokolwiek, byleby się tylko obronić przed napastnikiem.

Wszedł. ON. Wysoki brunet, tym razem bez papierosa w ustach. Po moim kręgosłupie przebiegły znów te złowieszcze, zimne jak lód ciarki. Ogarnęło mnie prawdziwe przerażenie.

- I znów się spotykamy – zaśmiał się gardłowo, a mnie na dźwięk jego barytonu aż wzdrygnęło – Szkoda, że tym razem nie ma Cię kto uratować i twój ukochany leży konający w salonie, jeżeli jeszcze nie umarł.

Na myśl o nieżywym chłopaku wnętrzności podeszły mi do gardła. Tak się bałam... ogarnął mnie tak przerażający strach, że gdyby ktoś mi zaproponował odpędzenie go, zrobiłabym wszystko. Dosłownie wszystko. On nie mógł nie żyć. Nie mógł zostawić mnie z tym wszystkim samej..

To nie mogła być prawda!

Cofnęłam się do stolika nocnego, mając jakąś znikłą nadzieję, że znajdę cokolwiek, co pomoże mi się obronić. Lampkę, kawałek drewna, cokolwiek. Otwarłam cicho i powoli szufladkę i ciągle odwrócona w stronę wysokiego mężczyzny, udając, że słucham co do mnie mówi zaczęłam ręką przeszukiwać szuflady.

- Wiesz co jest najgorsze... że nie mogę Cię zabić – ciągnął swój monolog – znaczy, mogę... ale nie powinienem. Za to mam taką na to ochotę, że nie wiem czy się powstrzymam... – westchnął przyglądając się swojemu pistoletowi. Ogarnęła mnie panika i wszystkie mięśnie zesztywniały, nie pomagając mi w niczym. Przeszukiwałam dalej reką szufladę za sobą.

W szufladzie znalazłam coś zimnego, metalowego i ciężkiego. Chwyciłam to do ręki i prawie upuściłam, kiedy zorientowałam się, co to jest.

Broń służbowa Zayna.

Nieprzyjemny dreszcz nie odstępował mnie na krok. Ciężar broni w ręce niesamowicie ciążył, ale był taki moment, taki ułamek sekundy, że dodał odwagi.

„Ronnie... Zayn już nie przyjdzie. Jesteś zdana tylko na siebie” odezwał się głos w mojej głowie, ale nie miałam na tyle odwagi, żeby wyciągnąć ten pistolet i strzelić. Przecież nie mogę zabić człowieka!

Jednak gdy mężczyzna zaczął powoli zbliżać się w moim kierunku i celować we mnie czarnym pistoletem, nieznany przypływ adrenaliny i odwagi zawitał i dopóki nie nakierował mojej ręki z pistoletem na mężczyznę i nie pociągnął do naciśnięcia spustu, nie opuścił mnie.

Nie wiem jak to się stało... odgłos wystrzału i jeden wielki huk, kiedy ciało bezwładnie spadało na ziemię, a jego oczy patrzyły w daleką nicość.

Zaszokowana tym, co się właśnie stało stałam i wpatrywałam się w trupa. W człowieka, którego JA zabiłam... Resztki zdrowego rozsądku i adrenalina, pozwoliły mi się w końcu ruszyć i przypomniały o pobiegnięciu na dół.

Bałam się co tam zobaczę. Cholernie się bałam, lecz mały promyczek nadziei, że może jeszcze nie jest za późno, płonął w mnie niczym pochodnia oświetlająca drogę. Najbardziej bałam się tego, że zgaśnie tak szybko, jak się we mnie pojawiła.

Wzięłam głęboki oddech i zeszłam na dół, rozglądając się po pomieszczeniu. Zakryłam usta dłonią, kiedy zauważyłam kilka trupów leżących na podłodze. Patrzyłam na ich twarze, mając w sobie jeszcze ten mały promyczek nadziei, który kazał mi w tym momencie przetrwać to wszystko.

- Ronnie – usłyszałam cichy, tak dobrze mi znany głos. Na samym początku pomyślałam, że to musiał być wytwór mojej zmęczonej wszystkim wyobraźni, lecz gdy usłyszałam go ponownie, odwróciłam się szybko i zauważyłam Zayna, siedzącego przy kominku, w małej kałuży krwi.

- Boże, Zayn! Jesteś ranny! – podbiegłam do niego i zauważyłam, że trzyma się nadal za krwawiący bok. Z moich oczu mimowolnie zaczęły skapywać małe, słone kropelki – Tak się bałam, że nie żyjesz... Błagam... nie zostawiaj mnie samej – wpatrywałam się w jego obolałą twarz i zupełnie nie wiedziałam co robić.

- Veronica, posłuchaj mnie teraz uważnie – wziął moją twarz w dłonie i wpatrywał się głęboko w moje oczy. Otarł moje łzy z policzków. Mówił powoli i wyraźnie, żebym wszystko zrozumiała – Kula drasnęła mnie w bok, ale tam została. Jest pod skórą. Musisz mi pomóc – powiedział na co pokiwałam momentalnie głową, a chłopak kontynuował – Nie możemy jechać do szpitala, bo nas złapią. Każdy z nas, ma specjalną apteczkę w domu i Carmen też na pewno miała. Musisz ją znaleźć. Jest duża i czerwona – poinstruował mnie a ja momentalnie wstałam i pobiegłam do łazienki znajdującej się na parterze domu.

Zaczęłam przetrząsać wszystkie szafki w poszukiwaniu apteczki. Znalazłam! Tak jak mówił chłopak, nie trudno było jej nie zauważyć, bo była większa, od normalnej apteczki pierwszej pomocy i była czerwona. Chwyciłam ją i wróciłam czym prędzej do chłopaka.

- Wyciągnij z niej zapakowaną strzykawkę z płynem w środku i pomóż mi zdjęć koszulkę.

Poszukałam w torbie strzykawki i znalazłam. Na próżniowo i sterylnie zapakowanej folii widniał napis „Morfina”. Podałam ją chłopakowi i pomogłam mu ostrożnie zdjąć koszulkę. Skrzywił się nieco, jak musiał się poruszyć, ale w końcu udało nam się i jego granatowa koszulka leżała na ziemi. Chłopak wyciągnął strzykawkę i wbił sobie igłę w mięsień, niedaleko jego rany.

- Ronnie, musisz mi pomóc, sam sobie nie dam rady. Idź teraz do łazienki i dokładnie umyj ręce, potem włóż te rękawiczki, które są w małej kieszonce torby. Będziesz musiała mi wyjąć tą kulę, bo nie widzę tak dokładnie rany i sam sobie nie dam rady – powiedział spokojnym głosem, a ja patrzyłam na niego jak nienormalna. Że niby ja mam przeprowadzić na nim taką małą operację, tu w salonie, bez najmniejszej wiedzy na ten temat? Jego od tej utraty krwi chyba na prawdę posrało! – Veronica, nie mamy innego wyjścia. Będę Ci mówił co masz robić, tylko proszę Cię, pospiesz się – powiedział widząc, że jestem tak zszokowana, że nawet nie drgnęłam.

Poszłam do łazienki i wyszorowałam dokładnie ręce. Pomimo tego, że wszyscy już nie żyli, i nikt nie mógł nam już zagrozić nadal się bałam. Trzęsłam się jak galareta i bałam się tego, że coś pójdzie nie tak. „Boże... jak on tego nie przeżyje...?” Oparłam się o umywalkę i popatrzyłam w lustro. Przede mną nie stała już ta pewna siebie, zawsze dostająca to czego chce dziewczyna, tylko blada, wystraszona brunetka, z krótkimi włosami i grzywką.

Ochlapałam swoją twarz lodowatą wodą, żeby trochę się obudzić. Nadal nie dochodziło do mnie to, co się dzieje. To było jak jeden wielki sen... A raczej koszmar.

Wróciłam do salonu i usiadłam przy czarnowłosym. Założyłam gumowe rękawiczki, tak jak mi kazał i czekałam na jego dalsze instrukcje.

- Zaświeć to światło – wskazał na włącznik światła powyżej i zrobiłam od razu co kazał, słuchając dalszych tłumaczeń – Musisz wziąć to te bardzo cienko zakończone szczypce i wyciągnąć pocisk – mówił nadal spokojnym głosem, a ja nie wiedziałam jak on może być taki spokojny w takich okolicznościach? Ja mam ochotę zacząć wrzeszczeć, płakać, rozwalić coś w złości, a nie być spokojnym i jak spokojny człowiek wyciągać mu cholerny pocisk z brzucha!

Poszperałam w apteczce, jeśli nie nazwać jej po prostu torbą, i wyciągnęłam z niej szczypce. Pokazałam chłopakowi i gdy ten skinął głową, odkaziłam je i zaczęłam powoli zbliżać do jego rany w brzuchu, wcześniej przemywając ją z krwi. Z czasem gdy byłam coraz bliżej, ręka zaczęła mi się trząść niemiłosiernie. Oderwałam ją i wróciłam do swojej wcześniejszej pozycji.

- Zayn, ja nie mogę... nie potrafię – powiedziałam a łzy zaczęły powoli skapywać z moich oczu. Bałam się, że coś schrzanię i przeze mnie będzie źle, jeżeli nie najgorzej.

- Veronica, dasz radę. Nic się złego nie stanie, a ja prawię nic nie czuje. Znieczuliłem sobie to miejsce i teraz twoja kolej... sam sobie nie dam rady tego wyciągnąć. Wierzę w Ciebie! – powiedział patrząc mi w oczy i lekko się uśmiechając. Może i dodał mi tym trochę odwagi, ale nadal nie wiedziałam, czy mam jej na tyle, że uda mi się to zrobić.

Otarłam rękawami łzy i spróbowałam jeszcze raz. Ręka mi się nadal trzęsła, ale całą moją siłą woli, starałam się ją przytrzymać w miejscu, żeby przy tym nie wyrządzić dodatkowej krzywdy Zaynowi. Po kilku minutach zmagań udało się. Wyciągnęłam pocisk.

- Świetnie Ci poszło. Teraz musisz to zaszyć – powiedział – Wyobraź sobie, że moja skóra to materiał. Dokładnie tak samo musisz to zszyć – poinstruował mnie a ja myślałam, że zaraz umrę na miejscu. „Łatwo mu mówić, że mam sobie wyobrazić, ze to materiał... to wcale nie jest kurwa proste!”...

*

Ostatecznie udało mi się nawet zaszyć ranę. „Nigdy więcej...” Gdy w końcu wiedziałam, że skończyłam, a adrenalina opadła wszystkie kłębiące się we mnie emocje dzisiejszych zdarzeń spadły na mnie nieoczekiwanie. Wstałam i wyrzucając zakrwawione rękawiczki pobiegłam na górę, żeby zmyć krew z rąk i całej siebie. „A może poczucie winy?”

Będąc w łazience po prostu rozpłakałam się jak małe dziecko. Zabiłam człowieka i naraziłam kogoś ważnego dla mnie na śmierć... Jak ja w ogóle mogłam pociągnąć za spust... Jak mogłam zabić człowieka?

Wyrzuty sumienia nie dawały mi spokoju a ja cała zapłakana weszłam w ubraniu pod prysznic i puszczając zimną wodę z góry, zjechałam po ścianie i usiadłam na kafelkach.

Lodowata woda leciała na moje ubrania, które po chwili tak zmokły, że były nieprzyjemne i ciążyły mi na ciele. Desperacko próbowałam zmazać z mojego ciała każdą krople krwi, każdy ślad, ale one jak te wyrzuty sumienia nie chciały mnie opuścić.

Czułam się taka słaba psychicznie... jakby ta moja dawna siła i niezależność zupełnie mnie opuściły. Jakbym była nikim. Podciągnęłam kolana pod brodę i siedziałam tak płacząc i trzęsąc się z zimna. Mogłam zakręcić wodę, ale nie chciałam. Dawała mi gwarancję, że nadal tu jestem, że czuję i że żyję. Nadal nie mogłam pojąć do końca tego co się stało a ten chłód rozchodzący się po moim ciele, pozwalał mi odwrócić jakoś uwagę od dręczących wspomnień trupów, krwi i tego wszystkiego.

Usłyszałam jak drzwi od łazienki się powoli otwierają, ale było mi wszystko jedno. Miałam już gdzieś, kto to jest, co się stanie i jak będzie... jak na razie nie mogłam znieść dręczących mnie myśli i było mi po prostu wszystko jedno.

Poczułam jak ktoś siada obok mnie ostrożnie i popatrzyłam w bok. To był Zayn. Czarnowłosy usiadł i popatrzył na mnie pytająco.

- Ta krew... to wszystko co się dziś stało... – nie zdążyłam dokończyć, bo znów się rozpłakałam na nowo. Chłopak chwycił moje dłonie i je ucałował, po czym czując, jakie moje ciało jest zamarznięte i jak trzęsę się z zimna, zmienił lejącą się wodę na ciepłą. Nie przejmując się zupełnie tym, że ja jestem mokra,i  że on będzie mokry, objął mnie ramieniem i pozwolił mi się wypłakać. Położyłam głowę na jego ramieniu. Czułam ciepło bijące od jego osoby i wsparcie. Pomimo, że nic nie powiedział, ja i tak wiedziałam, że on rozumie. Miałam jego wsparcie i pomoc.

Najważniejsze było to, że on był tu przy mnie, a ja nie byłam sama.